ایمنی در محیط کار از مطالبات اصلی کارگران است

یک فعال صنفی گفت: اصلی‌ترین علت گریز سرمایه‌داران از ایمن کردن محیط کار، "پرهزینه بودن" ایمن‌سازی فضای کار در جهت رعایت ایمنی و سلامت کارگر است.

نایب رئیس مجمع نمایندگان کارگران استان تهران در رابطه با اصول و قواعد ایمنی شغلی در گفتگو با ایلنا گفت: در هنگامهٔ بحث در مورد ایمنی یا به قول جزوات «حفاظت و ایمنی و صیانت از نیروی کار» تنها باید به عواقب مساله  و امتدادِ مرگ کارگران بر اثر سوانح کار اندیشید.

«عبدالله وطن‌خواه »با بیان اینکه سود محوری، تلاش دائم برای افزایش سود به هر قیمت را درپی دارد، تصریح کرد: دیدگاه منفعت‌طلبانه،  پس از سرکوب دستمزد، به دنبال هزینه نکردن ذره‌ای از سود برای تامین ایمنی نیروی کار است.

 وی تاکید کرد: هزینه داشتن ایمن کردن محیط کار برای کارفرما‌ها، مهمترین علت سرباز زدن  از رعایت ایمنی معادن و کارگاه‌ها و کارخانجات است و الباقی بهانه‌ای بیش نیست که کارگران خودشان به خاطر تنبلی از ابزار ایمنی استفاده نمی‌کنند.

نماینده کارگران واکیوم پارس افزود: اگر تنها آمار سالانه مرگ کارگران در سوانح کار را نگاهی بیاندازیم، با یک بررسی ساده، نگاهِ ابزاری کارفرمایان به نیروی کار عمیقا مشخص می‌شود.

وطن‌خواه تصریح کرد: علیرغم  نامگذاری‌های پرطمطراق و گذاشتن کلاس‌های به اصطلاح  آموزشی تحت عنوان  حفاظت و ایمنی، واقعیات جاری و ساری بسیار تلخ‌تر از آن است که گمان کنیم.

این فعال صنفی اذعان کرد: برای درک عمق فاجعه‌ای که دارد بر سر کارگران آوار می‌شود، دانستن ویژ گی­‌های اقتصاد سرمایه‌داری مدرن کافی‌ست که مهمترین این ویژگی­‌ها، خصوصی‌سازی همهٔ اموال عمومی است، که سالهاست کارگران ایرانی این فاجعه را درک ولمس کرده‌اند و هنوز شاهد امتدادش تا انتهایی‌ترین خط حضور سرمایه هستند.

وطن‌خواه افزود: یکی از مطالبات صنفی کارگران پس از سرنگونی رژیم ستمشاهی و استقرار جمهوری اسلامی، حذف مادهٔ سی وسه قانون کار شاهنشاهی از قانون کار و لحاظ کردن امنیت شغلی در قانون حاکم بر روابط کارگر و کارفرما (قانون کار) بود.

نایب رئیس مجمع نمایندگان کارگران استان تهران در همین رابطه گفت: متاسفانه اینک بیش از نود درصد از کارگران شاغل بدون امنیت شغلی و با انواع قرداد‌های موقت و سفید امضا مجبور به فروش نیروی کارخود شده‌اند تا لقمه نانی به سفره برند که این نیز میسر نمی‌شود!

وطن‌خواه تاکید کرد: در غیبت تشکل‌های مستقل کارگری و هجوم هر روزه به سفره و امنیت کارگران، این قصه را سر باز ایستادن نیست، که نیاز سرمایه‌داران به توده‌های بی‌شکل و شمایل کارگران است بی‌کوچک‌ترین حقی برای اعتراض.